پروتکل پیکربندی پویای میزبان (به انگلیسی: Dynamic Host Configuration Protocol یا DHCP)، پروتکلی است که توسط دستگاههای شبکهای بکار میرود تا پارامترهای مختلف را که برای عملکرد برنامههای منابع گیر در IP (پروتکل اینترنت) ضروری میباشند، بدست آورد. با بکارگیری این پروتکل، حجم کار مدیریت سیستم به شدت کاهش مییابد و دستگاهها میتوانند با حداقل تنظیمات یا بدون تنظیمات دستی به شبکه افزوده شوند.
تاریخچه
DHCP برای اولین بار در اکتبر سال ۱۹۹۳ به عنوان یک پروتکل (در RFC 1531)معرفی شد. در آن زمان DHCP به منزلهٔ گسترش پروتکل Bootstrap Protocol یا (BOOTP) در نظر گرفته میشد. ایده تغییر و گسترش پروتکل BOOTP این بود که این پروتکل نیازمند یک دخالت دستی برای اضافه کردن اطلاعات هر کاربر بود. همچنین این پروتکل مکانیزمی را برای استفاده دوباره از نشانیهای IP را که استفاده نمیشوند ارائه نمیداد. این به منزله این بود که برای اتصال به اینترنت یک فرایند دستی نیاز بود. پروتکل BOOTP خودش نیز برای اولین بار در RFC951 تعریف گردید و به عنوان جایگزینی برای پروتکل RARP در نظر گفته شد. دلیل عمده جایگزینی BOOTP با RARP این بود که پروتکل RARP در لایه پیوند دادهای data link layer قرار داشت. این امر پیادهسازی و اجرا را بر روی پلتفرمهای سرور مشکل میساخت و نیازمند این بود که آن سرور در هر لایهای از شبکه پاسخگو باشد. BOOTP نوآوری بدیعی را با نام relay agent معرفی کرد. طبق آن ارسال پاکت دادهای BOOTP در شبکه با مسیریابی استاندارد IP محیا شده بود و بنابراین سرور BOOTP مرکزی میتوانست به سرویس گیرندهها (کاربران) با تعداد زیادی IP Subnet سرویس ارائه دهد.
روتکل DHCP (پروتکل پیکربندی پویای میزبان) روشی برای اداره کردن جایگزینیِ پارامتر شبکه، در یک سرور DHCP مستقل، یا گروهی از چنین سرورهایی است که به شیوهای مقاوم در برابر اشکال چیده میشوند و با DHCP تکمیل شدهاند؛ حتی در شبکهای با چند ماشین سیستم DHCP مفید میباشد، زیرا یک ماشین توسط شبکهای محلی و با کمی تلاش قابل افزودن میباشد.
حتی در سرورهایی که نشانیها یشان به ندرت تغییر میکند، DHCP برای قرار دادن نشانیهای آنها توصیه میشود بنابراین اگر لازم باشد سرورها دوباره نشانیگذاری شوند (آراِف سی۲۰۷۱)، تغییرات باید در کمترین جاهای ممکن صورت گیرند. برای دستگاههایی چون مسیر یابها و دیوارهای آتش نباید DHCP را بکار بریم، عاقلانه اینست که سرورهای TFTP و SSH را در دستگاهی مشابه که DHCP را اجرا میکند قرار دهیم تا مدیریت دوباره متمرکز شود.
این پروتکل برای تخصیص مستقیم نشانیها در سرورها و سیستمهای رومیزی مفید میباشد و نیز بواسطه یک PPPپروکسی (پروتکل نقطه به نقطه) برای شمارهگیری و میزبانهای پهن باند در صورت درخواست و نیز برای خروجیها (برگردان آدرس شبکه) و مسیریابها کاربرد دارد.DHCP معمولاً برای زیر ساخت (خدمات بنیادین) مانند مسیریابهای غیر حاشیهای و سرورهای DNS مناسب نمیباشند.
هدف DHCP پیکره بندی خودکار نشانی IP یک کامپیوتر، بدون مدیر شبکه میباشد. آی پی آدرسها معمولاً از طیف وسیعی از آدرسهای اختصاص داده شده که در پایگاه داده سرور ذخیره شدهاند، تشکیل شدهاند و به کامپیوتری که درخواست یک آی پی جدید میکند، اختصاص داده میشود. یک آی پی آدرس، برای یک بازه زمانی به یک کامپیوتر اختصاص داده میشود، و پس از آن کامپیوتر باید آی پی آدرس جدیدی را از سرور دریافت کند. ممکن است کامپیوتر درخواست تمدید مهلت، یا همان افزایش زمان برای استفاده از آی پی را به سرور بفرستد و سرور درخواست افزایش زمان را رد کرده و کامپیوتر را مجبور کند تا آی پی جدیدی در فاصلهای که سپری شده درخواست کند.
غیر فنی
DHCP به کامپیوترها (کاربران) اجازه میدهد تا تنظیمات را در مدل کاربر - سرور client-server model از سرور دریافت کند.DHCP در شبکههای مدرن بسیار رایج است؛ و در شبکههای خانگی و شبکههای دانشگاهی استفاده میشود. در شبکههای خانگی، ارائه دهنده خدمات اینترنت ISP ممکن است، یک آی پی آدرس خارجی منحصربه فردرابه یک مسیر یاب Router یا مودم اختصاص دهد و این آی پی آدرس برای ارتباطات اینترنتی استفاده شود. همچنین ممکن است روتر خانگی (یا مودم) از DHCP به منظور تأمین یک آی پی آدرس قابل استفاده برای دستگاههای متصل شده به شبکه خانگی استفاده کند تا به این وسایل اجازه ارتباط با اینترنت را بدهد. آی پی آدرسهای جهانی منحصر به فردی که توسط ارائه دهنده خدمات اینترنت (ISP) اختصاص داده میشوند با آی پی آدرسهایی که به وسایل جهت اتصال به روتر خانگی داده میشود متفاوتاند. این مهم به دلیل در نظر گرفتن طرح IPv4 برای حمایت از IPv4 آدرسهااست.
فنی
DHCP تخصیص پارامترهای شبکه را به وسیله یک یا چندین سرور DHCP، به صورت اتوماتیک تبدیل میکند. حتی در شبکههای کوچک نیز DHCP مفید است، چرا که افزودن ماشینهای جدید به شبکه را آسان میکند. هنگامی که یک کاربر با پیکره بندی DHCP (یک کامپیوتر یا هر شبکه آگاه دیگر) به یک شبکه متصل میشود، کاربر یک پرسش را جهت درخواست اطلاعات لازم به سرور DHCP میفرستد. سرور DHCP یک حجم عظیم از آی پی آدرسها و اطلاعات راجع به پارامترهای پیکره بندی کاربر مانند محل عبور پیشفرض (Default Gateway) , نام دامنه، نام سرور، سرورهای دیگر مانندسرویس دهنده زمان و غیره مدیریت میشود. در دریافت یک درخواست معتبر، سرور یک آی پی آدرس، یک اجاره نامه (مدت زمانی که تخصیص معتبر است) و دیگر پارامترهای پیکره بندی آی پی مانند subnet mask ومحل عبور پیشفرض (Default Gateway) را به کامپیوتر اختصاص میدهد. پرس و جو معمولاً بلافاصله پس از راه اندازی آغاز میشود و باید تا قبل از این که کاربر بتواند ارتباطات مبتنی بر آی پی با میزبانان دیگر را آغاز کند، کامل میشود. به این ترتیب، کامپیوترهای زیادی دیگری میتوانند در مدت چند دقیقه از همان آی پی آدرس از یکدیگر استفاده کنند. از آنجا که پروتکل DHCP باید به درستی و حتی بیشتر از کاربران DHCP که پیکره بندی شدهاند کار کند، سرور DHCP و کاربر DHCP معمولاً باید به یک لینک شبکه متصل شوند. در شبکههای بزرگتر این عملی نیست. در چنین شبکههایی، هر یک از لینکهای شبکه شامل یک یا چند عامل تقویتکننده DHCP میباشند. این عوامل تقویتکننده، پیامها را از کاربران DHCP دریافت نموده و آنهارا به سرورهای DHCP انتقال میدهد. سرورهای DHCP، پاسخ را به این تقویتکنندهها میفرستند و سپس این تقویتکنندهها پاسخ را به کاربران DHCP، بر روی لینک شبکههای محلی میفرستند. بسته به نوع پیادهسازی، سرور DHCP برای تخصیص آی پی آدرس، یکی از سه روش زیر را خواهد داشت:
تخصیص پویا : مدیر شبکه محدوده خاصی از آی پی آدرسها را به DHCP اختصاص میدهد، و هر کامپیوتر کاربر که بر روی شبکه داخلی (LAN) پیکره بندی شدهاست درخواست یک آی پی آدرس را از سرور DHCP در زمان مقدار دهی اولیه ارسال میکند. فرایند درخواست و اعطا با استفاده از مفهوم اجاره نامه در یک دوره زمانی خاص قابل کنترل است، که سرور DHCP اجازه تمدید (وپس از آن تخصیص دوباره) آی پی آدرسهایی را که هماکنون تمدید نکردهاست را میدهد.
تخصیص خودکار : سرور DHCP بهطور دائم یک آی پی آدرس آزاد که توسط ادمین شبکه تعیین شدهاست را به کاربری که درخواستکننده میباشد، تخصیص میدهد. این همانند تخصیص پویاست، اما سرور DHCP یک جدول از تخصیص قبلی آی پی را نگه میدارد بهطوریکه میتواند به یک کاربر آی پی آدرسی را اختصاص دهد که قبلاً آن را داشتهاست.
تخصیص ثابت :سرور DHCP آی پی آدرسهایی مبتنی بر جدول جفت " مک آدرس / آی پی آدرس " اختصاص میدهد که این تخصیص دستی است (شاید توسط مدیر شبکه). فقط به کاربران با مک آدرسی که در لیست این جدول قرار دارند آی پی آدرس تخصیص داده خواهد شد. این ویژگی که توسط همه سرورهای DHCP پشتیبانی نمیگردد بهطور وسیعی با نام تخصیص ثابت DHCP خوانده میشود.
جزئیات تخصصی
عملکرد DHCP به چهار قسمت پایه تقسیم میگردد
این چهار مرحله به صورت خلاصه با عنوان DORA شناخته میشوند که هر یک از حرفها، سرحرف مراحل بالا میباشد.
هر سرویس گیرنده (کاربر) برای شناسایی سرورهای DHCP موجود اقدام به فرستادن پیامی در زیر شبکه خود میکند. مدیرهای شبکه میتوانند مسیریاب محلی را به گونه ایی پیکربندی کنند که بتواند بسته دادهای DHCP را به یک سرور DHCP دیگر که در زیر شبکه متفاوتی وجود دارد، بفرستد. این مهم باعث ایجاد بسته داده با پروتکل UDP میشود که آدرس مقصد ارسالی آن ۲۵۵٫۲۵۵٫۲۵۵٫۲۵۵ یا آدرس مشخص ارسال زیر شبکه میباشد. کاربر (سرویس گیرنده) DHCP همچنین میتواند آخرین آی پی آدرس شناخته شده خود را درخواست بدهد. اگر سرویس گیرنده همچنان به شبکه متصل باشد در این صورت آی پی آدرس معتبر میباشد و سرور ممکن است که درخواست را بپذیرد. در غیر اینصورت، این امر بستگی به این دارد که سرور به عنوان یک مرجع معتبر باشد. یک سرور به عنوان یک مرجع معتبر درخواست فوق را نمیپذیرد و سرویس گیرنده را مجبور میکند تا برای درخواست آی پی جدید عمل کند. یک سرور به عنوان یک مرجع غیرمعتبر به سادگی درخواست را نمیپذیرد و آن را به مثابهٔ یک درخواست پیادهسازی از دست رفته تلقی میکند؛ و از سرویس گیرنده میخواهد درخواست را لغو و یک آی پی آدرس جدید درخواست کند.
زمانی که یک سرور DHCP یک درخواست را از سرویس گیرنده (کاربر) دریافت میکند، یک آی پی آدرس را برای سرویس گیرنده رزرو میکند و آن را با نام DHCP Offer برای کاربر میفرستد. این پیام شامل: MAC آدرس (آدرس فیزیکی دستگاه) کاربر؛ آی پی آدرسی پیشنهادی توسط سرور؛ Subnet Mask آی پی؛ زمان تخصیص آی پی (lease Duration) و آی پی آدرس سروری میباشد که پیشنهاد را دادهاست.
سرویس گیرنده با یک درخواست به مرحله پیشین پاسخ میگوید. یک کاربر میتواند پیشنهادهایهای مختلفی از سرورهای متفاوت دریافت کند. اما فقط میتواند یکی از پیشنهادها را بپذیرد. بر اساس تنظیمات شناسایی سرور در درخواست و فرستادن پیامها (identification option)، سرورها مطلع میشوند که پیشنهاد کدام یک پذیرفته شدهاست. هنگامی که سرورهای DHCP دیگر این پیام را دریافت میکنند، آنها پیشنهادهای دیگر را، که ممکن است به کاربر فرستاده باشند، باز پس میگیرند و آنها را در مجموعه آی پیهای در دسترس قرار میدهند.
هنگامی که سرور DHCP، پیام درخواست DHCP را دریافت میکند، مراحل پیکربندی به فاز پایانی میرسد. مرحله تصدیق شامل فرستادن یک بسته دادهای (DHCP Pack) به کاربر میباشد. این داده بستهای شامل: زمان تخصیص آی پی یا هرگونه اطلاعات پیکربندی که ممکن بودهاست که سرویس گیرنده درخواست کرده باشد، میباشد. در این مرحله فرایند پیکربندی آی پی کامل شدهاست.
پیغامهای DHCP در دیتا گرامهای UDP حمل میشوند و در سمت سرویس دهنده از شماره پورت ۶۷ و در سمت سرویس گیرنده از پورت ۶۸ استفاده میکند. پروتکلهایی که در ارتباط با DHCP کار میکنند شامل IP, BOOTP , UDP, TCP, RARP میباشند. در جدول زیر ساختار پروتکل DHCP را مشاهده مینمایید.[۱]
OP | HTYPE | HLEN | HOPS |
TRANSACTION ID | |||
SECS | FLAGS | ||
CIADDR (Client IP address) | |||
YIADDR (Your IP address) | |||
SIADDR (Server IP address) | |||
GIADDR (Gateway IP address) | |||
CHADDR (Client hardware address (16 OCTETS)) | |||
SERVER HOST NAME (64 OCTETS) | |||
BOOT FILE NAME (128 OCTETS) | |||
OPTIONS (VARIABLE) |
منبع : ویکی پدیا
سرور Blade c7000 برای محیط های اینترپرایز و کسب و کار هایی طراحی شده است که در آن ها نیاز به توان پردازشیِ بالا است. این دستــگاه 10U از فضای رک شما را اشغال می کند. انکلـوژر BladeSystem c7000 نیازهای زیرساخت های پاور، سرمایشی و I/O را برای پشتیبانی از Blades Server و اتصالات داخلی و اجزای ذخیره سازی برای چندین سال فراهم می کند. این محصول فراتر از سرورهای Blade می باشد. هر انکلوژر قابلیت پشتیبانی از چندین نسل از سرورها را دارا است. HP OneView ادغامی از سرور، ذخیره ساز، شبکه و مدیریتی واحد است که می تواند به عنوان یک محیط یکپارچه مدیریت شود. این نرم افزار مدیریت سرور، ذخیره ساز و شبکه را در پنل مدیریتی خود ترکیب نموده و یک پلتفرم مدیریتی یکپارچه را در اختیار شما قرار می دهد. انکلوژر c7000 مدیران شبکه را قادر می سازد تا به راحتی با اضافه کردن تیغه های بیشتر توان پردازش بیشتری داشته باشند. به این ترتیب سازمان ها پس از صرف هزینه اولیه، هزینه های کمتری را برای افزایش توان پردازشی و انرژی پرداخت می نمایند.
c7000 Enclosure شامل اجزاء زیر می باشد:
بعد از انتخاب انکلوژر و اجزای کلیدی مربوط به آن می توان سایر اجزاء های مورد نیاز را اضافه کرد . در ادامه به این موارد اشاره شده است :
سرور های HPE ProLiant و Integrity Server Blades
توجه داشته باشیم که : Blade سرورهای نسل 10 ، از Insight Control پشتیبانی نمی کنند .
BladeSystem c7000 Enclosure حداکثر 16 عدد سرور Blade و حداکثر 8 عدد تیغه Compute، استوریج یا Workstation به علاوه Storage Interconnects و شبکه های Redundant، را ارائه می دهد . این محصول همچنین شامل MidPlane مولتی-ترابیت با سرعت بالا می باشد که جهت برقراری اتصالات Wire-Once سرورهای Blade به شبکه و ذخیره ساز اشتراکی مورد استفاده قرار می گیرد . توان برقی که در این انکلوژر به کار می رود از طریق منبع تغذیه Backplane تأمین می شود و این تضمین را می دهد که ظرفیت کامل آن برای تمام تیغه ها (Blades) قابل دسترس باشد.
انواع سرور
شرکت Hewlett Packard Enterprise ، که معمولا از آن با عنوان HPE یاد می شود، یک شرکت آمریکاییِ چند ملیتی در زمینه ی IT می باشد . این کمپانی در اول نوامبر سال 2015 در پالو آلتوی آمریکا تاسیس شد . کمپانی هیولت پاکارد به عنوان یکی از بخش های حاصل از تفکیک شرکت HP به HP Inc و HPE می باشد که در زمینه تولیدات Enterprise فعالیت می کند. بنا براین می توان گفت که کمپانی HPE سازمانی است با تمرکز بر تجهیزات تجاری و حرفه ای . تمام تولیدات کمپانی HPE در چهار شاخه به شرح زیر قرار می گیرند:
سرورها ، ذخیره ساز ها ، تجهیزات شبکه ، مشاوره و پشتیبانی (شامل : خدمات ، نرم افزار و خدمات اقتصادی)
تقسیم شدن شرکت HP به این منظور بود که شرکت هیولت پاکارد نام خود را به HP تغییر دهد و شرکت (Hewlett Packard Enterprise (HPE به عنوان یک شرکت تازه تاسیس از آن استخراج شود. کمپانی HP،که فعالیت های خود را در زمینه کامپیوترهای شخصی و چاپگرها ادامه داد و ادامه می دهد ، لوگو و نشانه قدیمی خود را حفظ کرد . در حالی که کمپانی تازه تاسیس شده تحت نماد تجاری جدید HPE فعالیت می کند. شایان ذکر است که درآمد HPE در سال 2015 اندکی کمتر از کمپانی قدیمی HP بود.
از جمله مهم ترین قدم هایی که کمپانی HPE در زمینه ذخیره ساز ها برداشت به اختیار گرفتن کمپانی 3PAR در سال 2010 بود .این کمپانی در زمینه تولید استوریج و محصولات مربوط به ذخیره سازی اطلاعات فعالیت گسترده ای داشت و جز برندهای مطرح بود.
از جمله انواع سرور هایی که در این کمپانی تولید می شوند می توان به موارد زیر اشاره کرد :
هر کدام از موارد فوق برحسب نیاز و تقاضایی که شبکه سازمان تقبل کند ، می توانند مفید واقع شوند . لازم به ذکر است که سرور های ML ، DL و BL از خانواده سرورهای Proliant کمپانی HPE می باشند.
سوالی که پیش می آید این است که با توجه به اینکه کمپانی های دیگری در زمینه تولید سرور فعالیت دارند ، کدام برند بیشتر مورد قبول سازمان های واقع در ایران می باشد؟
همانطور که می دانید امروزه سرورهای HPE در نسل های مختلف جزء لاینفکی از زیرساخت مراکز دولتی و خصوصی کشور عزیزمان ایران را تشکیل می دهند. این سرورها با توجه به سهولت استفاده از آنها ، کارایی بالا، قیمت پایین و خدمات پس از فروش متنوع در کشورمان از جایگاه ویژه ای برخوردار می باشند. همچنین باید این نکته را نیز در نظر داشت که این کمپانی در تولید سرورهای خود توانسته است با ایجاد تنوع در محصول نیازهای مربوطه را در رده های مختلف از شبکه های کوچک تا مراکز داده به شکل کاملی پوشش دهد.
متخصصین ما آمادهاند تا در صورت وم با حضور در سازمان ضمن تحلیل دقیق نیازهایتان و با در نظر گرفتن محدودیتهای مالی ، بهینهترین راهکار را در خصوص انتخاب سرور HP به شما معرفی نمایند . علاوه بر این می توانید از کارشناسان ما در خصوص قیمت سرور HP در مدل های مختلف و نیز انواع سرور HP ، مشاوره لازم را دریافت کنید .
منبع : فاراد سیستم
مجازی سازی دسکتاپ
VMware محصولات گوناگونی از Horizon را عرضه کرده است که همه این محصولات برای ارائه خدمات به کاربران در یک مجموعه واحد به نام VMware Horizon Suite قرار می گیرند. ادمین با استفاده از مجموعه Horizon می تواند دسکتاپ ها، اپلیکیشن ها و داده را در سراسر انواع endpoint ها توزیع کند و پاسخگوی تقاضای کاربران برای دسترسی به فایل ها و داده ها در انواع دستگاه ها و در محیط خانه، اداره و … باشد. این مجموعه شامل راهکارهای Horizon View، Horizon Mirage و Horizon Workspace می شود و از قابلیت های زیر پشتیبانی می کند:
Horizon View یک راهکارِ مجازی سازی دسکتاپ
مهمترین بخش در Horizon view واسط اتصال یا همان View Manager است که کاربران را به دسکتاپ های مجازی موجودشان در دیتاسنتر متصل می کند. همچنین View شامل پروتکل نمایش از راه دور PCoIP است که جهت ارائه بهترین تجربه کاربری ممکن ، تحت ارتباطات LAN یا WAN استفاده می شود. در نتیجه به کاربر یک دسکتاپ شخصی قدرتمند برای دسترسی به داده، اپلیکیشن ها، ارتباطات یکپارچه (صوت، تصویر و ) و گرافیک 3D تعلق می گیرد.
علاوه بر موارد ذکر شده، Horizon View شامل ThinApp برای مجازی سازی اپلیکیشن و Composer (برای اینکه به سرعت image های دسکتاپ را از طریق یک golden image ایجاد کند) می شود. کاربران از طریق چندین روش می توانند به دسکتاپ های مجازی خود متصل شوند که شامل View software client بر روی لپتاپ، View iPad یا Android client، مرورگر وب یا یک دستگاه thin-client می شود.
برخی از مولفه های اصلی در Horizon View عبارتند از:
کمپانی VMware راهکار Mirage را در سال 2012 از شرکت Wanova خریداری نمود و در مجموعه VMware Horizon Suite قرار داد. Mirage راهکاری منحصر به فرد برای مدیریت متمرکز دسکتاپ های فیزیکی یا مجازی، لپ تاپها و یا دستگاه های شخصی مورد استفاده در محیط کار است. هنگامی که Mirage بر روی یک windows PC نصب شده باشد، کپی کاملی را از آن Windows بر روی دیتاسنتر قرار می دهد و آنها را با یکدیگر همگام نگاه میدارد. این همگام سازی شامل تغییراتی از جانب کاربر نهایی در windows می شود که بر روی دیتاسنتر بارگذاری می شوند. همچنین شامل تغییراتی از جانب مدیر شبکه در رابطه با IT است که دانلود شده و به طور مستقیم بر روی windows PC کاربر اعمال می شود. Mirage توانایی مدیریت مرکزی image های دسکتاپ ها را دارد در حالی که مجوز مدیریت محیط local کاربر را به خود کاربرنهایی نیز می دهد.
Mirage می تواند PC را به لایه هایی مجزا تقسیم کند که به طور مستقل مدیریت می شوند: لایه Base Image، یک لایه شامل اپلیکیشن هایی نصب شده توسط کاربر و اطلاعات ماشین همچون machine ID و یک لایه شامل داده و فایل های شخصی کاربر.
در این روش، مدیر IT می تواند یک read-only Base Image ایجاد کند که معمولا شامل سیستم عامل (OS) و اپلیکیشن های اصلی همچون Microsoft Office و راهکارهای آنتی ویروسی می شود که به صورت مرکزی مدیریت می شوند. این Base Image می تواند بر روی کپی ذخیره شده از هر PC مستقر شود و سپس با نقطه نهایی هماهنگ شود. به دلیل لایه بندی، Image می تواند patch، بروزرسانی و re-synchronized شود، بدون اینکه اپلیکیشن های نصب شده توسط کاربر یا داده را بازنویسی کند. این ویژگی منجر به بهینه سازی در عملیات شبکه خواهند شد و موارد استفاده زیر را خواهد داشت:
برخی از مولفه های موجود در VMware Mirage عبارتند از:
یک نرم افزار مدیریت اینترپرایز است که واسط مرکزی واحدی را جهت دسترسی ایمن فراهم می کند. شما در هر زمان و از هر مکانی می توانید از طریق لپتاپ خود، کامپیوترهای خانگی و دستگاه های موبایل android یا ios به اپلیکیشن ها، دسکتاپ ها، فایل ها و سرویسهای وب کمپانی دسترسی یابید
مدیران شبکه از طریق پلتفرم مدیریت مبتنی بر وب می توانند مجموعه ای customize از دسترسی به اپلیکیشن و داده را برای کاربران فراهم کنند که شامل تنظیمات security policy و مجوز استفاده از اپلیکیشن ها می شود. سازمان ها می توانند به سادگی دستگاه های جدید، کاربران جدید یا اپلیکیشن های جدید را برای یک گروه از کاربران بدون نیاز به کانفیگ دوباره دستگاه ها یا endpoint ها اضافه کنند.
برخی از مولفه های اصلی در Horizon Workspace عبارتند از:
بکاپ گیری از اطلاعات
یکی از اساسی ترین مسایل برای فهم پشتیبان گیری (backup) و بازیابی (recovery) ، مفهومِ سطوح backup است و اینکه هر یک از این سطوح چه معنایی دارند.
فقدانِ درک صحیح از اینکه این سطوح چه هستند و چگونه به کار گرفته می شوند، منجر شده است که سازمان ها تجربه ناخوشایندی از پهنای باند و فضای ذخیره سازی به هدر رفته ای داشته باشند که جهت از دست نرفتن داده های مهم در
بکاپ گیری از اطلاعات به آنها تحمیل می شود. همچنین درک این مفاهیم به هنگام انتخاب محصولات یا خدمات حفاظت از اطلاعات بسیار ضروری است.
پشتیبان گیریِ کامل، شامل همه داده های کل سیستم می شود. بکاپ کامل از Windows system ، باید کپی هر یک از فایل ها بر روی هر درایو از ماشین یا VM را در برگیرد.
تنها چیزی که در پشتیبان گیری کامل حذف می شود، فایل هایی هستند که از طریق پیکربندی مستثنا می شوند. به طور مثال، اکثر ادمین های سیستم تصمیم می گیرند که دایرکتوری هایی را که در طول بازگردانی ارزشی ندارند (به طور مثال، /boot یا /dev) یا دایرکتوری های شامل فایل های موقتی (به طور مثال، C:\Windows\TEMP در ویندوز، یا /tmp در لینوکس) حذف شوند.
در مورد اینکه فرآیند بکاپ گیری از اطلاعات شامل چه فایل هایی باید شود، دو رویکرد وجود دارد: از همه چیز بکاپ بگیرید و چیزهایی را که می دانید به آنها نیاز ندارید را حذف کنید، یا اینکه تنها چیزی را که می خواهید از آن بکاپ بگیرید، انتخاب کنید. اولین رویکرد گزینه ای امن تر است و رویکرد دوم نیز منجر به صرفه جویی در فضای سیستم بکاپ گیری از اطلاعات شما خواهد شد. برخی معتقدند که بکاپ گیری از فایل های اپلیکیشن همچون دایرکتوری های شامل SQL Server یا Oracle ، بیهوده است و به سادگی در طول فرآیند بازگردانی، اپلیکیشن را دوباره بارگذاری می کنند. مشکل رویکرد اخیر این است که احتمال دارد شخصی داده ای ارزشمند را در یک دایرکتوری قرار دهد که برای پشتیبان گیری انتخاب نشده است. به فرض اگر شما تنها دایرکتوریِ home/ یا D:\Data را برای پشتیبان گیری برگزینید، چگونه سیستمِ بکاپ تشخیص خواهد داد که شخصی اطلاعاتی مهم را در دیگر دایرکتورها ذخیره کرده است؟ به همین دلیل، با وجود اینکه رویکرد اول فضای زیادتری را اشغال می کند، پشتیبان گیری از همه چیز روشی امن تر می باشد و تنها فایلهایی که نیازی ندارید، حذف می شوند. البته اگر شما یک محیطِ به شدت کنترل شده داشته باشید که در آن همه داده ها در مکانی مشخص بارگذاری شده باشند و راهکار هماهنگ شده ی مناسبی برای جابجایی سیستم عامل و اپلیکیشن ها در فرآیند بازگردانی داشته باشید، استفاده از راهکار دوم برایتان موثر خواهد بود.
از آنجایی که حجم عظیمی از داده ها باید کپی شوند، در این فرآیند زمان بسیاری صرف خواهد شد (در مقایسه با انواع دیگر از روش های بکاپ گیری از اطلاعات ، این روش 10 برابر زمان بیشتری را صرف می کند). در نتیجه در هر نوبتِ پشتیبان گیری، بارکاری قابل ملاحظه ای به شبکه تحمیل می شود و با عملیات روتینِ شبکه شما تداخل پیدا می کند. همچنین بکاپ گیری از اطلاعات به طور کامل حجم بالایی از فضای ذخیره سازی را نیز اشغال می کند.
به همین دلیل است که بکاپ گیری از اطلاعات به طور کامل تنها به صورت دوره ای گرفته خواهد شد و آن را با انواع دیگر بکاپ ترکیب می کنند.
با وجود اینکه بکاپ گیری از اطلاعات به طور کامل، مزیت های بالا را برای شما به ارمغان می آورد اما شامل نقاط ضعف بسیاری نیز هست:
بکاپِ افزایشی معمولا از داده هایی پشتیبان می گیرد که از زمان آخرین بکاپِ گرفته شده (هر نوعی از بکاپ که باشد)، تغییری روی آنها صورت گرفته باشد. گرفتن یک بکاپِ کاملِ اولیه از پیش شرط های ایجادِ بکاپِ افزایشی است. و بسته به ت های ذخیره سازیِ بکاپ، پس از یک دوره زمانی معین به یک full backup جدید برای تکرار این سیکل نیاز است.
برخی از این نوع بکاپ ها، بکاپ های file-based هستند به این معنا که از همه فایلهایی که نسبت به آخرین زمان بکاپ تغییر کرده باشند، بکاپ تهیه می شود. در حالی که ما به روش های مختلف می کوشیم تا تاثیر I/O ناشی از بکاپها بر روی سرور (به خصوص به هنگام پشتیبان گیری از VM ها) را کاهش دهیم، در این شیوه بکاپ گیری از اطلاعات با چالشی در این مورد مواجه خواهیم شد. چرا که پشتیبان گیری از یک فایل 10GB که تنها 1 MB از آن تغییر کرده است، چندان کارآمد نیست.
به دلیل ناکارآمدی در شیوه file-based، اکثر کمپانی ها به سمت بکاپ افزایشیِ block-based رفته اند که در آن تنها از بلاک های تغییر یافته، بکاپ گرفته می شود. رایجترین روش برای انجام آن هنگامی است که از محصولات نرم افزاری بکاپ تهیه می شود، به طور مثال از VMware یا Hyper-V
بکاپ افزایشی از سرعت بالایی برخوردار است و در مقایسه با full backup، به فضای ذخیره سازیِ بسیار کمتری نیاز دارد. اما از آنجایی که در این شیوه به بازگردانیِ آخرین بکاپِ کامل و علاوه بر آن کل زنجیره بکاپ های افزایشی نیاز است، فرآیند ریکاوریِ آن مدت زمان بیشتری به طول می انجامد. اگر یکی از بکاپ های افزایشی در این زنجیره بکاپ از دست برود یا صدمه ببیند، ریکاوری کامل آن غیر ممکن خواهد شد.
Differential backup راهکاری بینابینِ بکاپ افزایشی و بکاپ کامل است. همچون بکاپ افزایشی، در اینجا نیز نقطه آغاز بکاپ گیری از اطلاعات وجود یک بکاپ کامل اولیه است. سپس از همه داده ها که از زمان آخرین بکاپ کامل (full backup) تغییر کرده باشند، بکاپ گرفته می شود. در مقایسه با بکاپ های افزایشی، differential backup اکثر داده هایی که در بکاپ های اخیر تغییر کرده اند را ذخیره نمی کند، تنها داده هایی ذخیره می شوند که نسبت به بکاپ کامل اولیه تغییر کرده اند. بنابراین بکاپ کامل، نقطه مبنا برای بکاپ گیری متوالی است. در نتیجه بکاپ differential در مقایسه با بکاپ افزایشی، سرعت بازگردانی داده را افزایش می دهد چرا که تنها به دو قطعه بکاپ اولیه و آخرین بکاپِ differential نیاز است. این نوع از بکاپ گیری از اطلاعات در زمان استفاده از درایوهای tape رواج بسیاری داشت، چرا که تعداد tape های مورد نیاز برای بازگردانی را کاهش می داد. بازگردانی (restore) نیاز به آخرین بکاپ کامل در کنار آخرین differential backup و incremental backup دارد.
از لحاظِ سرعتِ پشتیبان گیری/بازگردانی، بکاپ differential به عنوانِ راهکاری است که در میانِ دو راهکار بکاپِ کامل و بکاپ افزایشی قرار می گیرد:
فضای ذخیره سازی لازم برای بکاپِ differential، حداقل در یک دوره مشخص، کمتر از فضای لازم برای بکاپِ کامل و بیشتر از فضای مورد نیاز برای بکاپ افزایشی است.
این راهکار مشابه با بکاپ گیری از اطلاعات به طور کامل است. این نوع بکاپ گیری از اطلاعات، کپی دقیقی از مجموعه داده ها ایجاد می کند با این تفاوت که بدون ردیابیِ نسخه های مختلفِ فایل ها، تنها آخرین نسخه از داده در بکاپ ذخیره می شود.
بکاپِ Mirror ، فرآیند ایجاد کپی مستقیمی از فایل ها و فولدرهای انتخاب شده، در زمانی معین است. از آنجایی که فایل ها و فولدرها بدون هیچ گونه فشرده سازی در مقصد کپی می شود، سریع ترین انواع روش های بکاپ گیری از اطلاعات
در این نوع از بکاپ گیری، هنگامی که فایل های بی کاربرد حذف می شوند، از روی بکاپِ mirror نیز حذف خواهند شد. بسیاری از خدماتِ بکاپ ، بکاپِ mirror را با حداقل 30 روز فرصت برای حذف پیشنهاد می کنند. به این معناست که به هنگام حذف یک فایل از منبع، آن فایل حداقل 30 روز بر روی storage server نگهداری می شود.
امتیازی که بکاپِ mirror در اختیار شما می گذارد، بکاپی درست است که شامل فایل های منسوخ شده و قدیمی نمی شود.
و اما معایب آن زمانی خود را نشان خواهد داد که فایل ها به صورت تصادفی یا به واسطه ویروس ها از منبع حذف شده باشند.
در این نوع بکاپ گیری از اطلاعات نیز برای شروع به یک بکاپ کامل اولیه نیاز است. پس از ایجاد بکاپِ کامل اولیه، هر بکاپ افزایشیِ موفق تغییرات را به نسخه پیشین اعمال می کند که در نتیجه آن در هر زمان یک بکاپ کاملِ جدید (به صورت مصنوعی) ایجاد می شود. در حالی که کماکان توانایی بازگشت به نسخه های پیشین وجود دارد. هر یک از بکاپ های افزایشیِ اعمال شده به بکاپ کامل، نیز ذخیره می شوند که در زنجیره ای از بکاپ ها، به طور مستمر در پشت سرِ بکاپ کاملِ به روز شده، در جریان هستند.
امتیاز اصلی در این نوع از بکاپ گیری فرآیند بازیابی کارآمدترِ آن است، چرا که بخش زیادی از جدیدترین نسخه های داده به بکاپ کامل اولیه اضافه می شود و نیازی ندارید بکاپ های افزایشی را در طول بازیابی بکار ببندید. در گیف زیر فرآیند اجرای این نوع بکاپ نشان داده شده است.
بکاپ هوشمند، ترکیبی از بکاپ های کامل، افزایشی و تفاضلی است. بسته به هدفی که در بکاپ گیری از اطلاعات در نظر دارید و همچنین فضای ذخیره سازیِ در دسترس، بکاپ هوشمند می تواند راهکاری کارآمد را ارائه دهد. جدول زیر ایده ای در رابطه با چگونگی کارکرد این نوع بکاپ، در اختیار شما می گذارد.
با استفاده از بکاپ هوشمند، همیشه می توانید تضمین نمایید که فضای ذخیره سازیِ کافی برای بکاپ های خود در اختیار دارید.
بر خلاف بکاپ های دیگر که به صورت دوره ای انجام می شوند، CDP از هر تغییری در مجموعه داده های منبع log تهیه می کند که از سویی مشابه با بکاپِ mirror است. اختلاف CDP با mirror در این است که log مربوط به تغییرات برای بازیابیِ نسخه های قدیمی تر از داده می تواند بازیابی شود.
این نوع از بکاپ شباهت های بسیاری با بکاپ افزایشی مع دارد. اختلافِ آنها در چگونگی مدیریت داده هاست. بکاپ کامل مصنوعی با اجرای بکاپ کاملِ مرسوم آغاز می شود که در ادامه مجموعه ای از بکاپ ها افزایشی را در پی دارد. در زمانی معین، بکاپ های افزایشی هماهنگ می شوند و به بکاپ کاملِ موجود اعمال می شوند تا بکاپ کاملی را به طور مصنوعی و به عنوان یک نقطه شروعِ جدید ایجاد نمایند.
بکاپ کاملِ ساختگی، تمامی امتیازات یک بکاپ کامل را دارد، در حالی که زمان و فضای ذخیره سازیِ کمتری را صرف می کند.
از جمله مزایای بهره وری از بکاپ کامل ساختگی عبارتند از:
این راهکار با بکاپ افزایشی عادی متفاوت است. همچون اکثر راهکارهای پیشین برای شروع به یک بکاپ کامل اولیه به عنوان یک نقطه مرجع برای ردگیری تغییرات نیاز دارد. از آن لحظه، تنها بکاپ های افزایشی بدون هیچ گونه بکاپ کاملِ دوره ای ایجاد می شوند.
فرض کنید که شما بکاپ کامل را در روز شنبه ایجاد کردید. با شروع روز بعد، بکاپ های افزایشی به صورت روزانه ایجاد می شوند. در روز یکشنبه دو بلوک جدیدِ A و B در مجموعه داده های منبع ایجاد شده اند. در روز دوشنبه بلوک A حذف و بلوکِ جدید C بر روی منبع ایجاد شده است. در روز سه شنبه بلوک B حذف و بلوک جدید D ایجاد شده است. سیستمِ forever-incremental backup تمامیِ تغییرات روزانه را پیگیری می کند. حذف بلوک های داده تکراری تا فضای ذخیره سازی مورد نیاز برای بکاپ را کاهش دهد.
یا توجه به ت های ویژه در زمینه نگهداری بکاپ ها، پس از ایجادِ مجموعه ای از بکاپ های افزایشی، نقاط بکاپ گیری و بازیابیِ منقضی شده حذف می شوند تا فضای ذخیره سازیِ اشغال شده در backup repository آزاد شود.
امتیازاتی که روش بکاپ گیریِ forever-incremental نصیب شما خواهد کرد نیز مشابه با روشِ بکاپ کامل ساختگی است.
در حقیقت راهکار بکاپ گیری از اطلاعات خوب یا بد وجود ندارد. باید در نظر بگیرید که چه نوعی از بکاپ گیری برای شما بهترین است و نیازهای ویژه ی سازمانِ شما را بر مبنای ت های محافظت از داده، ذخیره سازِ موجود، منابع، پهنای باند شبکه، نواحی داده ای مهم و …. برآورده می سازد.
توجه: برای وضوح تصاویر بر روی آن ها کلیک کنید.
منبع : Faradsys.com
Hyper-V features a Type 1 hypervisor-based architecture. The hypervisor virtualizes processors and memory and provides mechanisms for the virtualization stack in the root partition to manage child partitions (
virtual machines) and expose services such as I/O devices to the virtual machines.
The root partition owns and has direct access to the physical I/O devices. The virtualization stack in the root partition provides a memory manager for virtual machines, management APIs, and virtualized I/O devices. It also implements emulated devices such as the integrated device electronics (IDE) disk controller and PS/2 input device port, and it supports Hyper-V-specific synthetic devices for increased performance and reduced overhead.
The Hyper-V-specific I/O architecture consists of virtualization service providers (VSPs) in the root partition and virtualization service clients (VSCs) in the child partition. Each service is exposed as a device over VMBus, which acts as an I/O bus and enables high-performance communication between virtual machines that use mechanisms such as shared memory. The guest operating system’s Plug and Play manager enumerates these devices, including VMBus, and loads the appropriate device drivers (virtual service clients). Services other than I/O are also exposed through this architecture.
Starting with Windows Server 2008, the operating system features enlightenments to optimize its behavior when it is running in virtual machines. The benefits include reducing the cost of memory virtualization, improving multicore scalability, and decreasing the background CPU usage of the guest operating system.
The following sections suggest best practices that yield increased performance on servers running Hyper-V role.
source:
microsoft.com
در یک شبکه lan، اگر تمامی بسته ها به مقصد سگمنت های دیگر شبکه توسط روتری یکسان فرستاده شوند، هنگامی که gateway از کار بیافتد، همه ی هاست هایی که از آن روتر به عنوان next-hop پیش فرض استفاده می کنند در برقراری ارتباط با شبکه های خارجی موفق نخواهند بود. برای رفع این مشکل، سیسکو پروتکل اختصاصی HSRP را ارائه داده است که برای gateway ها در یک lan ، افزونگی ایجاد می کند تا قابلیت اطمینان شبکه را افزایش دهد.
پروتکل HSRP چیست ؟
یکی از راه های دستیابی به uptime نزدیک به 100 درصد در شبکه، استفاده از پروتکل HSRP
با به اشتراک گذاشتن یک آدرس IP و آدرس MAC (لایه 2) میان دو یا تعدادی بیشتری از روترها، آنها می توانند به عنوان یک روتر مجازیِ واحد (virtual router) عمل نمایند. روترهای عضو در این گروه، به طور مستمر برای رصد وضعیت روترهای دیگر پیام هایی را با یکدیگر مبادله می نمایند. در نتیجه هر روتر مسئولیت مسیریابی روتری دیگر را نیز بر عهده خواهد گرفت. و بر پایه این پروتکل، هاست ها می توانند بسته های IP را به آدرس MAC و IP پایداری ارسال نمایند.
در ادامه مکانیزم های موجود برای تشخیص روتر توسط هاست تشریح می شود. بسیاری از این مکانیزم ها منجر به تاب آوری (resiliency) بیشترِ شبکه نمی شوند. این مسئله به این معنا می تواند باشد که در ابتدا برای پروتکل ها قابلیت تاب آوریِ شبکه در نظر گرفته نمی شد یا اینکه اجرای پروتکل برای هر هاست از شبکه ممکن نبود. باید این را در نظر داشته باشید که بسیاری از هاست ها، تنها مجوز تنظیمِ default gateway را به شما می دهند.
برخی از هاست ها از پروتکل (proxy Address Resolution Protocol (ARP برای انتخاب یک روتر استفاده می کنند. هنگامی که یک هاست proxy ARP را اجرا می کند، به منظور دستیابی به آدرس IP هاستی که قصد ارتباط با آن را دارد، یک درخواست ARP ارسال می کند. فرض کنید روتر A در شبکه، از طرف هاستِ مقصد پاسخ می دهد و آدرس MAC اش را در اختیار می گذارد. به واسطه ی پروتکل ARP ، هاست مبدا با هاست راه دور به گونه ای برخورد می کند که گویی به همان سگمنت از شبکه متصل است. اگر روتر A از کار بیافتد، هاست مبدا به ارسال بسته ها به هاست مقصد از طریق آدرس MAC مربوط به روتر A ادامه می دهد، با آنکه این بسته ها به مقصدی ارسال نمی شوند و از بین می روند. شما می توانید منتظر بمانید تا پروتکل ARP ، آدرس MAC یک روتر دیگر بر روی همان سگمنت ،به فرض روتر B ، را به دست آورد. آدرس روتر B از طریق ارسال یک درخواستِ دیگر ARP یا راه اندازی مجددِ هاست مبدا برای ارسال درخواست ARP به دست می آید. از طرف دیگر برای مدت زمانی قابل توجه، هاست مبدا نمی تواند با هاست راه دور ارتباط برقرار کند، با وجود اینکه انتقال بسته هایی که پیش از این توسط روتر A ارسال می شدند از طریق روتر B میسر می شود.
برخی از هاست ها یک پروتکل مسیریابی پویا همچون (Routing Information Protocol (RIP یا (Open Shortest Path First (OSPF را اجرا می کنند تا روترها را بیابند. نقطه ضعفِ پروتکل RIP، سرعتِ کُندِ آن برای به کارگیری تغییرات در توپولوژی است. اجرای یک پروتکل مسیریابی پویا بر روی هر هاست، به دلایلی ممکن است، عملی نباشد. که این دلایل شاملِ administrative overhead ، processing overhead ، مسائل امنیت یا عدم امکانِ پیاده سازی پروتکل بر روی برخی از پلتفرم ها می شود.
به هنگام عدم دسترسی پذیری به یک مسیر، برخی از هاست های جدیدتر از IRDP برای یافتن روتری جدید استفاده می کنند. هاستی که IRDP را اجرا می کند به پیام های multicast دریافت شده از روتر پیش فرضِ خود گوش فرا می دهد و هنگامی که پس از مدتی پیام های hello را دریافت نکند، از یک روتر جایگزین بهره می برد.
پروتکل DHCP مکانیزمی را برای انتقال اطلاعات کانفیگ به هاست ها بر روی شبکه TCP/IP ارائه می دهد. این اطلاعات کانفیگ معمولا شامل آدرس IP و default gateway می شود. اگر default gateway از کار بیافتد، هیچ مکانیزمی برای تغییر به روتری جایگزین وجود ندارد.
در بسیاری از هاست ها تشخیص پویا پشتیبانی نمی شود. بنا به دلایلی که پیشتر ذکر شد، اجرای یک مکانیزم تشخیص پویای روتر بر روی هر هاست از شبکه نیز ممکن است تحقق پذیر نباشد. در نتیجه پروتکل HSRP برای این هاست ها failover service را فراهم می کند.
با استفاده از HSRP ، مجموعه ای از روترها به صورت همزمان فعالیت می کنند تا به عنوان یک روتر مجازی واحد به هاست های موجود بر روی LAN نشان داده می شوند. این مجموعه به عنوان گروه HSRP یا گروه standby شناخته می شوند. یک روترِ برگزیده از این گروه مسئولیت ارسال بسته هایی را بر عهده دارد که هاست ها به روتر مجازی می فرستند. این روتر به عنوان Active router شناخته می شود و روتر دیگر به عنوان Standby router انتخاب می شود. هنگامی که روتر Active از کار بیافتد، روتر standby وظایفِ ارسال بسته را بر عهده می گیرد. با وجود آنکه تعداد دلخواهی از روترها پروتکل HSRP را می توانند اجرا نمایند، تنها روتر Active ، بسته هایی را ارسال می کند که به روتر مجازی فرستاده شده اند.
برای به حداقل رساندن ترافیک شبکه، به محض اینکه پروتکل فرآیند انتخاب را کامل کرد، تنها روترهای Active و standby پیام های HSRP را به صورت دوره ای می فرستند. اگر روتر Active از کار بیافتد، روتر standby به عنوان روتر Active فعال خواهد شد. اگر یک روتر standby از کار بیافتد یا به یک روتر Active تبدیل شود، سپس روتر دیگری به عنوان روتر standby انتخاب می شود.
بر روی یک LAN مشخص، چندین گروه standby همزمان می توانند حضور و یا همپوشانی داشته باشند. هر گروه standby یک روتر مجازی را شبیه سازی می کنند. روتری مشخص ممکن است در چندین گروه شرکت داشته باشد. در چنین مواقعی، روتر تایمر و وضعیت هر گروه را به صورت جداگانه نگهداری می کند.
هر گروه standby یک آدرس MAC و یک آدرس IP دارد.
با استفاده از پروتکل HSRP سه نوع از پیام های multicast میان دستگاه ها رد و بدل می شود:
Hello – پیام hello میان دستگاه های Active و Standby ارسال می شود (به صورت پیش فرض هر 3 ثانیه). اگر دستگاه Standby به مدت 10 ثانیه از سمت Active پیامی دریافت نکند، خودش نقش Active را بر عهده خواهد گرفت.
Resign – پیام resign از طرف روترِ active فرستاده می شود، هنگامی که این روتر قرار است آفلاین شود یا به دلایلی از نقش Active صرف نظر کند. این پیام به روتر Standby می گوید که برای نقش Active آماده شود.
Coup – پیام coup هنگامی استفاده می شود که روتر Standby می خواهد به عنوان روتر Active فعال شود (preemption).
روترها در پروتکل HSRP در یکی از وضعیت های زیر قرار می گیرند:
Active – حالتی است که ترافیک در حال ارسال است.
Init یا Disabled – حالتی است که روتر آماده نیست یا قادر به شرکت در فرآیند HSRP نیست.
Learn – حالتی است که هنوز آدرس IP مجازی تعیین نشده است و پیام hello از طرف روتر Active دیده نشده است.
Listen – حالتی است که یک روتر پیام های hello را دریافت می کند.
Speak – حالتی است که روتر پیام های hello را می فرستد و دریافت می کند.
Standby – حالتی است که روتر آماده می شود تا وظایف ارسال ترافیکِ مربوط به روتر Active را بر عهده بگیرد.
ویژگیِ Preemption در HSRP بلافاصله روتری با حداکثر اولویت را به عنوان روتر Active فعال می سازد. اولویت روتر در ابتدا از طریق مقدار priority تعیین می شود که توسط شما تنظیم شده است و سپس به واسطه آدرس IP . هرچه این مقدار بیشتر باشد، اولویت بالاتر است.
وقتی که یک روتر با اولویت بیشتر حق تقدم می یابد، یک پیام coup می فرستد. هنگامی که یک روتر Active با اولویتی کمتر پیامِ coup یا پیامِ hello را از یک روتر با اولویتی بالاتر دریافت کند، به وضعیت speak تغییر می کند و یک پیامِ resign می فرستد.
این ویژگی منجر خواهد شد که فرآیند preemption برای مدت زمانی قابل تنظیم به تعویق بیافتد، و در نتیجه روترِ با اولویت بالا اجازه خواهد یافت که پیش از دریافت نقشِ Active، جدول routing خود را پُر نماید.
این ویژگی به شما اجازه خواهد داد که اینترفیسی را بر روی روتر، برای نظارت بر فرآیند HSRP تعیین نمایید تا اولویت HSRP را برای گروهی معین تغییر دهد.
اگر line protocol مربوط به اینترفیس مشخص شده down شود، اولویت HSRP مربوط به این روتر کاهش یافته است. در نتیجه به روتر دیگری با اولویت بالاتر اجازه داده می شود تا Active شود. برای اینکه از Interafece Tracking در HSRP استفاده نمایید دستور زیر را به کار برید:
[Standby [group] track interface [priority
ویژگی MHSRP به نسخه 10.3 از Cisco IOS اضافه شد. این ویژگی به اشتراک گذاری load و افزونگی در شبکه را در اختیار می گذارد. و اجازه خواهد داد که روترهای افزونه به طور کامل مورد بهره برداری قرار گیرند. در حالی که روتری در نقش Active ترافیکِ یک گروهِ HSRP را ارسال می کند، در همان حال در گروهی دیگر می تواند در وضعیت standby یا listen قرار بگیرد.
آدرس IP مجازی توسط ادمین شبکه کانفیگ می شود. هاست آدرسِ IP مربوط به default gateway خود را برابر با این آدرس IP مجازی خواهد گذاشت و در این حالت روترِ Active به آن پاسخ خواهد داد. آدرس MAC مجازی بر طبق الگوی زیر ایجاد می شود:
##.0000.0C07.AC
بخشِ 0000.0C مربوط به شناسه OUI شرکت Cisco است. بخشِ 07.AC ،شناسه ی اعمال شده برای پروتکلِ HSRP است و ## شناسه ی گروه HSRP است که توسط ادمین شبکه کانفیگ می شود.
**************
برای پروتکل HSRP دو نسخه ارائه شده است که با توجه به نوع سوئیچ لایه 3 یا روتری که در اختیار دارید، می توانید یکی از این دو نسخه را استفاده نمایید. در زیر جدول تفاوت این دو نسخه آورده شده است.
HSRPV1 | HSRPV2 | |
---|---|---|
Group Numbers | 0-255 | 0-4095 |
Virtual MAC address | 0000.0c07.acXX (XX = group number) | 0000.0c9f.f (XXX = group number) |
Multicast Address | 224.0.0.2 | 224.0.0.102 |
برای تنظیمِ پروتکل HSRP بر روی
سوئیچ سیسکو لایه 3 و
روتر سیسکو می توانید از
این لینک کمک بگیرید.
Fast Vp چیست ؟
نرم افزار EMC FAST به
محصولات EMC Unity اجازه می دهد تا از درایوهای Flash با کارایی بالا استفاده کنند. نرم افزار FAST شامل Fully Automated Storage Tiering برای (Virtual Pools (FAST VP و FAST Cache است. این دو ویژگی در کنار هم کار می کنند تا از فضای ذخیره سازی درون سیستم به صورت مؤثر استفاده شود. هر یک از این ویژگی های نرم افزاری تضمین می کند که فعال ترین داده ها از طریق Flash پشتیبانی می شوند.
هنگامی که ویژگیِ FAST VP فعال شود، این ویژگی آمارهایِ Performance روی هر [1] slice در یک Pool را اندازه گیری و ثبت می کند. در ادامه، FAST VP این داده ها را تجزیه و تحلیل می کند و تصمیم می گیرد تا داده ها را به tier های مختلف انتقال دهد (با توجه به میزان استفاده از داده) تا Performance یک Pool را بیشینه کند و از فضای درون Pool به طور موثری بهرمند شود. Slice هایی که بیشترین استفاده را دارند به طور خودکار به Tier های بالاتر در یک Pool منتقل می شوند، در حالی که Slice هایی که استفاده کمتری دارند به Tier های پایین تر منتقل می شوند. داده هایی که از قبل روی Flash در یک Pool قرار گرفته اند از فضای Fast Cache استفاده نمی کنند که این قابلیت اجازه می دهد تا داده های مستقرِ بیشتری بر روی هارد دیسک ها از مزایای فلش Fast VP بهره مند شوند.
این مقاله برای مشتریان ، شرکا و کارکنان
فاراد در نظر گرفته شده است که از ویژگی های FAST VP و FAST CACHE در خانواده EMC Unity از سیستم های استوریج استفاده می کنند. استفاده از این ویژگی با EMC Unity و نرم افزار مدیریت EMC همراه می شود.
بطور معمول وقتی داده ای ایجاد می شود ابتدا در بالاترین tier قرار می گیرد و با توجه به میزان نوشتن و خواندن از آن داده ، استوریج نسبت به انتقال داده در tier مناسب اقدام می کند. از این روند نیز به عنوان چرخه حیات داده ها یاد شده است. EMC Unity سیستم ذخیره سازی کاملا اتوماتیک (Fully Automated Storage Tiering) را برای Pool های مجازی (FAST VP) ارائه می دهد که بر الگوهای دسترسی به داده (خواندن و نوشتن داده ها) درونِ Pool های سیستم نظارت می کند و به صورت پویا خود را تطبیق می دهد از طریقِ در نظر گرفتن و انتخاب مناسب ترین tier که میزان کارایی (Performance) مورد نیاز را ارائه می دهد. FAST VP درایوها را به سه دسته تقسیم می کند. این سطوح عبارتند از:
FAST VP به کاهش هزینه (Total Cost of Ownership-TCO) با حفظ Performance و با استفاده از ساختار Pool می پردازد. به جای ایجاد یک Pool با یک نوع درایو، مخلوط کردن Flash، SAS و NL SAS درایوها می توانند از طریق کاهش تعداد درایوها و استفاده از درایوهایی با ظرفیت بیشتر به کاهش هزینه های یک پیکربندی کمک کنند. داده هایی که دارای سطح عملکرد بالایی هستند در درایو های Flash قرار می گیرند، در حالی که داده هایی که فعالیت کمتری دارند در SAS یا NL-SAS قرار می گیرند.
EMC Unity یک رویکرد واحد برای ایجاد منابع ذخیره سازی در سیستم دارد. Block LUNs، File Systems و VMware Datastores همه می توانند در یک Pool واحد وجود داشته باشند و همگی می توانند از ویژگی های FAST VP بهره مند شوند. در تنظیمات سیستم با حداقل مقدار Fast VP ، Flash به راحتی از درایوهای Flash برای داده های فعال با عملکرد بالا , صرف نظر از نوع منبع استفاده می کند. میزان عملکرد برای تمام داده ها در یک Pool در مقایسه با یکدیگر بررسی می شوند و بیشترین اطلاعات مورد استفاده ، در درایو های با کارایی بالا (درایو های Flash) قرار می گیرند. ت های Tiering در مقاله های بعد توضیح داده خواهد است.
لایسنس FAST VP :
در Fast VP ، Unity روی سیستم های Unity Hybrid و UnityVSA پشتیبانی می شود. برای سیستم های Unity Hybrid ، FAST VP از طریق بسته ی نرم افزاری EMC Unity Essentials که شامل تمامی سیستم های Unity Hybrid می باشد فعال می شود. FAST VP برای UnityVSA با License نرم افزار پایه فعال می شود. هنگامی که این License ها نصب می شوند، ویژگی های مرتبط FAST VP در دسترس هستند:
[1] Slice : سیستم LUN های شما را به تکه های کوچک (Slice) تقسیم می کند و به این Slice ها یک درجه حرارتی ( با توجه به کارایی ) اختصاص داده می شود. مثلا اگر Slice هایی که به طور مداوم در دسترس باشد را Hot Slice و Slice هایی که به ندرت از آن ها استفاده می شود را Cold Slice گویند و این Slice ها دارای حجم 256MB می باشند.
منبع : فاراد سیستم
سوئیچ سیسکو سوئیچ سیسکو
*
سوئیچ لایه 2 و سوئیچ لایه 3 :
سوئیچ های لایه 2 : در مدل ارتباطات OSI یک سوئیچ در Layer 2 یا لایه Data-link عمل می کند و توابع سوئیچینگ را انجام می دهد. به عبارت دیگر این مدل از سوئیچ ها مک آدرس ” را با توجه به Packet or Data Unit تعیین می کنند. سوئیچ های لایه 2 ساده ترین نوع از سوئیچ ها می باشند. از جمله این سوئیچ ها می توان به سوئیچ 2960 اشاره کرد.
سوئیچ های لایه 3 : در شبکه های گسترده ای مانند اینترنت، تعیین آدرس مقصد نیازمند جستجو در جدول مسیریابی می باشد. با وجود اینکه این عمل توسط روتر انجام می شود اما برخی از سوئیچ های امروزه قابلیت انجام عمل Routing را نیز پشتیبانی می کنند. این مدل از سوئیچ ها که قادر به انجام توابع مسیریابی هستند در لایه 3 یا لایه شبکه مدل OSI قرار می گیرند. سوئیچ های لایه 3 را می توان سوئیچ های IP نامید. به عنوان مثال
سوئیچ سیسکو 6500 Catalyst ،
سوئیچ سیسکو Catalyst 6800 و سوئیچ سیسکو Nexus
متخصصین ما آمادهاند تا در صورت وم با حضور در سازمان ضمن تحلیل دقیق نیازهایتان و با در نظر گرفتن محدودیتهای مالی ، بهینهترین راهکار را در خصوص انتخاب سوئیچ سیسکو به شما معرفی نمایند . علاوه بر این می توانید از کارشناسان ما در خصوص
قیمت سوئیچ سیسکو در مدل های مختلف و نیز انواع سوئیچ های سیسکو
نحوه ایجاد و پیکربندی ماشین مجازی در Hyper-V ویندوز سرور 2016
در مقاله قبل مقدمه ای از Hyper-V
ایجاد یک ماشین جدید :
ابتدا، شما باید از Hyper-V Manager برای اتصال به میزبان Hyper-V استفاده کنید. Hyper-V Manager شامل ابزار Remote Server Administration Tools ( RSAT ؛ دانلود جداگانه ) برای سیستم عامل های کلاینت مانند ویندوز 10 ، یا در بخش Server Manager شامل Install Features از ویندوز سرور 2016 می باشد.
ابتدا به Hyper-V Manager بروید.
برای شروع، بر روی میزبان Hyper-V خود کلیک راست کرده و New> VM را انتخاب کنید.
در این قسمت ، Wizard مربوط به New Virtual Machine راه اندازی می شود.
پیکربندی را با انتخاب یک نام برای ماشین شروع کنید.
Generation های مختلف ماشین های مجازی
در مرحله بعد از شما خواسته می شود تا نوع Generation ماشین مجازی خود را انتخاب کنید. در اینجا شما دو انتخاب دارید:
Generation 1 و Generation 2 . اما این دو چه تفاوت هایی دارند؟
برای شروع، ماشین های مجازی Generation 2 تنها با Hyper-V 2012 R2 و بالاتر سازگار است. همچنین ویندوز سرور 2012 / ویندوز 8 64 بیتی و بالاتر با Generation 2 پشتیبانی می شود. بنابراین هیچ نسخه 32 بیتی از این سیستم عامل ها کار نخواهند کرد. در حقیقت، اگر یک ماشین مجازی از نوع Generation 2 ایجاد کنید و سعی کنید بوت از یک ISO سیستم عامل 32 بیتی ایجاد کنید ، به سادگی به شما یک ارور می دهد که هیچ مدیایی برای boot نمی تواند پیدا کند. همچنین مایکروسافت در حال پشتیبانی از ماشین های Generation 2 با لینوکس است. در حال حاضر چون تمام سیستم عامل ها توسط Generation 2 پشتیبانی نمی شوند مطمئن شوید که متناسب با نیاز خود Generation ماشین ها را انتخاب می کنید. ملاحظه دیگری نیز وجود دارد: برای کسانی که در فکر انتقال یک ماشین مجازی Hyper-V از پیش ساخته شده به Azure هستند، Gneration 2 آن را پشتیبانی نمی کند.
برای سازگاری بیشتر از جمله انتقال به Azure، ماشین ها باید از نوع Generation 1 انتخاب شوند. اگر هیچ کدام از محدودیت های ذکر شده درست نیست و شما می خواهید از ویژگی هایی مانند بوت امن UEFI استفاده کنید، Generation 2 انتخاب برتر خواهد بود.
هنگامی که یک ماشین ایجاد می شود، شما نمی توانید Generation را تغییر دهید. اطمینان حاصل کنید که قبل از شروع، Generation مناسب را انتخاب کرده اید.
مدیریت حافظه در Hyper –V :
بخش بعدی پیکربندی جایی است که می توانیم حافظه را اختصاص دهیم (Assign Memory). مدیریت حافظه در Hyper-V گزینه ای با نام Memory Dynamic دارد ؛ شما می توانید یک Checkbox را مشاهده کنید که می تواند برای فعال کردن ویژگی Dynamic Memory در این مرحله انتخاب شود. اگر شما این گزینه را فعال کنید، Hyper-V با سیستم عامل ماشین مهمان در مدیریت حافظه سیستم عامل مهمان همکاری می کند.
با استفاده از ویژگی ” hot add ، Hyper-V حافظه سیستم عامل مهمان را گسترش می دهد زیرا request های مهمان در حافظه افزایش می یابد. Dynamic Memory کمک می کند تا به طور پویا و به طور خودکار RAM را بین ماشین های در حال اجرا تقسیم کند، مجددا حافظه را بر اساس تغییرات خواسته های منابع خود تقسیم می کند. این کمک می کند تا به طور موثرتری از منابع حافظه در هاست Hyper-V و نیز تراکم بیشتر ماشین استفاده شود.
هنگامی که شما انتخاب می کنید از Dynamic Memory برای ماشین مجازی خود استفاده کنید ، می توانید حداقل و حداکثر مقدار RAM را به صورت Dynamic به ماشین مجازی اختصاص داده شده، تنظیم کنید.
پیکربندی شبکه
گام بعدی در پیکربندی ماشین ما، پیکربندی شبکه است. برای اینکه یک ماشین مجازی خاص اتصال به شبکه داشته باشد، باید یک سوئیچ مجازی که متصل است، پیوست کنید. شما همچنین می توانید ماشین را در وضعیت disconnect قرار دهید؛ اتصال به یک شبکه در تکمیل پیکربندی ماشین مجازی مورد نیاز نیست. در این مثال ما ماشین را به ExternalSwitch متصل می کنیم که یک سوئیچ مجازی است که با شبکه LAN متصل است.
پیکربندی هارد دیسک
گام بعدی پیکربندی هارد دیسک است که به ماشین مجازی شما اختصاص داده شده است. سه گزینه وجود دارد که شما می توانید انتخاب کنید :
یک هشدار مهم برای گزینه Create a virtual hard disk وجود دارد: در نوع دیسک ایجاد شده هیچ انتخابی ندارید. به صورت پیش فرض Hyper-V دیسک هایی که به طور Dynamic گسترش می یابند را ایجاد می کند، دیسک هایی که thin-provisioned هستند. فضا فقط به مقداری که مورد نیاز است استفاده می شود. با این وجود، در این روش معایبی وجود دارد. درحالیکه Driver استوریج Hyper-V به طور کلی از منابع کارآمد برای بهترین عملکرد استفاده می کند ، بسیاری دیگر ممکن است ترجیح دهند دیسک های thick یا Fixed size در Hyper-V را مورد استفاده قرار دهند. برای انجام این کار، باید گزینه سوم را انتخاب کنید و پس از ایجاد ماشین، یک هارد دیسک Thick مجازی ضمیمه کنید.
گزینه های نصب و راه اندازی
مرحله بعد در Wizard مربوط به بخش installation option می باشد. به این معنی است که شما چگونه می خواهید سیستم عامل مهمان (OS) خود را در ماشین مجازی جدید نصب کنید.
رایج ترین راه انتخاب گزینه Install an operating system from a bootable image file می باشد. شما باید یک فایل ISO از سیستم عامل داشته باشید که در جایی روی سرورتان ذخیره شده باشد. به سادگی با استفاده از دکمه Browse، wizard را به مکان هدایت کنید.
پیشنهادات دیگر برای انتخاب شما Install an operating system later یا Install an operating system from a network-based installation server می باشد.
شما اکنون به خلاصه ای از گزینه های پیکربندی خود دسترسی پیدا کرده اید. هنگامی که روی دکمه Finish کلیک کنید، ماشین شما با توجه به گزینه هایی که مشخص کرده اید ایجاد می شود.
اکنون که پیکربندی و نصب کامل است، می توانید ماشین خود را روشن کنید. به سادگی روی ماشین کلیک راست کرده و ماشین را Start کنید.
شما می توانید با کلیک راست روی ماشین ایجاد شده و انتخاب گزینه Connect به کنسول وصل شوید.
پس از اتصال به کنسول، اکنون باید بتوانیم ماشین خود را بوت کنیم و سیستم عامل را به طور معمول نصب کنیم.
اندیشه ها
ما تمامی گزینه های پیکربندی در دسترس شما را هنگام ایجاد ماشین های جدید در مدیریت Hyper-V پوشش داده ایم. این مقاله دومین سری از چگونگی استفاده از Hyper-V برای مجازی سازی است. ما با اصول اولیه شروع کردیم و در حال پیشرفت به سوی موضوعات پیشرفته تر هستیم.
گام بعدی :
آموزش ایجاد Checkpoint ها در Hyper-V
آشنایی با Tape Library و ویژگی های آن
در مقاله قبل درباره ی
ذخیره سازی مبتنی بر Tape مغناطیسی صحبت کردیم و قصد داریم در این مقاله شما را با Tape Library ها آشنا کنیم.
tape library برای ذخیره سازی داده ها مجموعه ای از کارتریج های
tape مغناطیسی و درایو های Tape است.
Tape library ها از لحاظ هزینه و پیچیدگی بسیار متفاوت اند. یک Library معمولی شامل چندین درایو tape برای خواندن و نوشتن داده ها، دسترسی به پورت ها برای ورود و حذف tape، کد های بارکد برای شناسایی tape ها و دستگاهی برای نصب و پیاده سازی کردن کارتریج های tape است.
Tape Library ها چه کاربرد هایی دارند و چگونه کار می کنند ؟
اگر چه درایو های tape از لحاظ ویژگی ها و قابلیت اطمینان بودن بهبود یافته اند اما مفاهیم نوشتن داده ها بر tape مغناطیسی در دهه ها تغییر نکرده است.
یک Tape Library و ویژگی های آن باید با بقیه سیستم حفاظت از داده های سازمان، از جمله نرم افزارهای بکاپ گیری، سازگار باشد. فروشندگان Tape Library، لیستی از نرم افزار های پشتیبان گیری و سخت افزار هایی که سازگار با محصولات خود هستند را ارائه می دهند.
در تعیین مشخصات فنی برای یک tape library، یک سازمان به طور معمول باید چگونگی تهیه نسخه بکاپ یا بایگانی کردن داده در library را تعیین کند، از جمله اینکه فاکتورهای رشد داده را نیز مشخص کند.
درایوهای Tape برای چندین دهه جزیی از اهداف بکاپ استاندارد بود. اگرچه پیشرفت هایی در فن آوری ها، مانند درایو های دیسک با ظرفیت بالا و فضای cloud، باعث می شود که tape به عنوان یک دستگاه بکاپ کمتر کاربرد داشته باشد، اما Tape بهترین گزینه برای بایگانی کردن داده ها است. به عنوان مثال، (Linear Tape File System (LTFS ، یک فایل سیستم را روی یک tape library قرار می دهد و موارد استفاده از مزایای بایگانی را بهبود می بخشد.
یک شرکت بزرگ اغلب از یک tape library به عنوان یک هدف بکاپ ثانویه یا بایگانی کردن داده ها استفاده می کند.( نه به عنوان بکاپ اولیه )
مزایا و معایب tape libraries
هزینه یک tape library به طور کلی کمتر از سیستم های دیسک یا فلش است. قابل ذکر است که دیسک ها هزینه بالایی دارند و برای بایگانی کردن مناسب نیستند.
Tape ها مداوم تر و نسبت به آسیب پذیری مقاوم ترند. در وضعیت Tape ، disaster recovery یک ابزار مفید برای بازیابی اطلاعات است.
Encryption برای امنیت داده ها در tape library ها نیز ارائه شده است. وقتی که tape ها خارج از مراکز داده قرار می گیرند Encryption بسیار مهم است ، زیرا این اطلاعات در صورت از دست رفتن یا یده شدن tape ، توسط Encryption محافظت می شوند.
Tape library ها حاوی ظرفیتی برای مقادیر عظیمی از اطلاعات است که به ندرت به دسترسی به آن ها نیاز داریم و یا اطلاعاتی که تغییر می کنند. به عنوان مثال، یک tape کارتریج LTO-7 تا 6 ترابایت (TB) ظرفیت Native یا 15 ترابایت (TB) فضای فشرده شده را نگه می دارد. شرکت ها اغلب برای بایگانی کردن دراز مدت از tape استفاده می کنند. بازیابی داده ها از یک بکاپ بزرگ در tape library می تواند در واقع سریع تر از بازیابی اطلاعات از cloud باشد.
اگرچه LTFS سیستم های بایگانی و دسترسی را بهبود داده است، اما یک tape library می تواند با سرعت های دسترسی سایر تکنولوژی ها مانند دیسک سازگار نباشد. به دلیل ویژگی ذاتیِ tape ها در دسترسی ترتیبی به اطلاعات آن ، کاربر برای دسترسی به مکانِ داده ای خاص باید Tape را به گردش در بیاورد.
Tape library ها می توانند پیچیده شوند و نیاز به مدیریت توسط نرم افزار بکاپ گیری سیستم داشته باشند. پشتیبانی نیز می تواند نگران کننده باشد. همانطور که فناوری ها توسعه می یابد، سازمان باید اطمینان دهد که tape library ها آن سازگاری لازم با تمام اجزای دیگر را دارا هستند. به عنوان مثال، درایوهای tape قدیمی ممکن است با یک library جدید کار نکند.
مقایسه Tape library در مقابل درایو tape و در مقابل autoloader
Tape library ها و Autoloader ها با چندین tape به طور خودکار بکاپ گیری و یا بایگانی کردن را انجام می دهند. Tape Library ها قابلیت های بیشتری نسبت به Autoloader ها ارائه می دهند، اما اغلب گران تر هستند و همچنین پیچیده تر هستند زیرا دارای درایو های tape بیشتری می باشند.
یک Tape Autoloader از یک درایو tape تک برای بکاپ گیری و بایگانی کردن استفاده می کند.tape بکاپ Autoloader ها، مبادلات tape خودکار و قابلیت اطمینان بیشتری را نسبت به یک درایو جداگانه ارائه می دهد، اما همچنان ظرفیت محدودی نسبت به tape library ها دارد.
یک Autoloader Tape معمولا شامل یک درایو tape، یک tape magazine ( یک مجموعه ای از Tape های جدید ) و بازوی رباتیک است که Tape ها را بین درایو و Magazine به حرکت در می آورد.
Tape library بزرگتر و دارای چندین درایو است و بازوی tape روباتیک می تواند به همه آنها دسترسی پیدا کند و قابلیت اطمینان را افزایش دهد. به عنوان مثال، اگر یک درایو در یک fail ، Tape Library شود، library می تواند با استفاده از یک درایو متفاوت به عملیات خود ادامه دهد.
در سلسله مراتب مدیریت ذخیرۀ tape library ، library فایل هایی که دسترسی کمتری دارند را از حجم شبکه حذف می کند و آنها را به نوارهای بایگانی انتقال می دهد. tape library ها از طریق بارکد tape ها می دانند که کدام فایل ها در کدام tape قرار دارند. برای بازیابی، robotic tape loader تأیید می کند که به tape صحیح دسترسی دارد. Tape library ها دارای تراکم زیادی هستند که به لطف رباتیک سرعت دسترسی به آن ها بهبود یافته است.
مقایسه Tape library و virtual tape library و disk storage
VTL یک سیستم ذخیره سازی مبتنی بر هارد دیسک است. VTL طراحی شده است تا ذخیره سازی دیسک به عنوان یک tape library فیزیکی به منظور تهیه نسخه بکاپ از نرم افزار باشد. همانند tape فیزیکی، داده ها به ترتیب به یک VTL نوشته می شوند، اما می توانند سرعت بیشتری در نوشتن و خواندن داشته باشند ، زیرا بر روی دیسک قرار دارند. Tape library های مجازی برای تهیه بکاپ و بایگانی کردن نیز استفاده می شوند.
VTL ها و بکاپ گیری دیسک به دیسک اغلب همراه با data deduplication هستند. هر دو تکنولوژی به طور معمول به یک سرور رسانه بکاپ متصل می شود که آنها را مدیریت می کند.
فروشندگان ، محصولات و طراح های tape library
StorageTek – در حال حاضر بخشی از اوراکل است – به طور گسترده ای با اختراع اولین Library ها برای رسیدگی به Tape تاثیر زیادی در این نوع تکنولوژی داشتند.
پیشرفت های اخیر از فروشندگان tape library ها عبارتند از:
در سال 2011، IBM پشتیبانی LTFS را به tape library ها اضافه کرد. IBM فناوری LTFS را اختراع کرد و اولین فروشنده بود که آن را در library ها پشتیبانی می کرد.
در سال 2012، اوراکل اولین library مقیاس پذیری خود، Oracle StorageTek SL150 Modular Tape Library را راه اندازی کرد، که مشتریان را قادر می ساخت تا با یک واحد ورودی شروع کنند و آن را به 900 TB ظرفیت فشرده گسترش دهند.
در سال 2014، Overland Storage سری های NEO XL را از automated tape libraries برای بکاپ گیری و بایگانی با مقیاس و تراکم بالا راه اندازی کرد. خانواده NEO XL مانند دیگر محصولات tape library ابزار Overland، پارتیشن بندی یک library فیزیکی را به library های کوچکتر امکان می دهد.
در سال 2016، Quantum خانواده خود را در Scalar LTO tape library تجدید کرد. Scalar i3 و i6 از tape های LTO-6 و LTO-7 پشتیبانی می کند . i3 برای کسب و کارهای کوچک و متوسط طراحی شده است، که تا 3 پتابایت (PB) افزایش می یابد. i6 برای شرکت های کوچک است، تا 12 PB افزایش می یابد.
در سال 2016، Spectra Logic ارتقاء به TFinity tape library خود را، که به گفته فروشندگان ، آن را بزرگترین tape library در جهان است اعلام کرد. نسخه Exascale می تواند حاوی tape های با فرمت 53.460 LTO و 0.8 exabytes ظرفیت فشرده باشد.
سایر فروشندگان tape library شامل Dell EMC و Hewlett Packard Enterprise می باشند.
استفاده های اخیر از Tape library ها عبارتند از:
در سال 2013، تولیدات Nascar ، Spectra Logic’s TFinity tape library را انتخاب کرد تا 180،000 ساعت فیلم ویدئویی با وضوح بالا را ذخیره می کند، از جمله ویدیوهای پخش شده و مجموع داده های مربوط به پخش.
در سال 2016، المپیک NBC، یک بخش از گروه ورزشی NBC، از محصولات Spectra tape library- TFinity و T950 – T50e استفاده کردند تا از بازیابی بازی های المپیک در Rio de Janeiro برای تهیه آرشیو و بازیابی فوری استفاده کنند.
منبع :
آشنایی با Tape Library و ویژگی های آن
با توجه به افزایش روز افزون حجم داده ها و اطلاعات ، طبیعی است که سازمان ها نیازمند سروری باشند که بتواند در مواجه با هر حجم داده ای ، مقیاس پذیر باشد . سرور HP ProLiant BL660c G9 محصولی از کمپانی HPE می باشد که در رده سرور های Blade
برای کسب اطلاعات بیشتر با این سرور به ادامه مطلب مراجعه نمایید.
ادامه مطلب
هنگامی که با هیئت رئیسه و مدیران فناوری اطلاعات در سازمانها پیرامون امنیت سایبری گفتگو میشود، همگی آنها در رابطه با این مسئله نگران هستند و میخواهند بدانند که چگونه از سازمان، کارمندان و مشتریان خود محافظت کنند. در این میان به نظر میرسد، سه نگرانی عمده همیشه در بالای این لیست قرار میگیرد:
اغلب مواقع، سازمانها به دنبال ابزارهای امنیتی جدید و پر زرق و برق هستند تا این مسائل را برطرف نماید. اما به جای افزودن ابزارهای بیشتر، آیا تا به حال پرسیدهاید که فایروال شما چگونه میتواند در این فرآیند شما را یاری دهد؟
در این نوشته، نگرانیهای بالا را بررسی میکنیم و نشان میدهیم که چگونه یک
فایروال NGFW سیسکو ، به عنوان مولفه اصلی در سیستم دفاعی امنیت، یک راهکار را میتواند ارائه دهد. شما باید از فایروال خود خواستههای بیشتری داشته باشید. باید از خود بپرسید "آیا فایروال من میتواند چنین راهکاری را ارائه دهد؟".
در این قسمت به اولین نگرانی، یعنی جلوگیری از نفوذ، میپردازیم. امروزه سازمانها در رویارویی با حملات و نفوذهای امنیتی مستمر، در رابطه با نفوذهای بزرگ بعدی در امنیت سایبری دلواپس هستند. یک نفوذ در سازمان می تواند به دادههای حساس لطمه زند، اطمینان موجود نسبت به برندِ آن سازمان را از بین ببرد، شبکه را به هم بریزد و منجر به از دست رفتن بهرهوری و میلیونها دلار شود. چگونه یک فایروال سیسکو
برای خواندن ادامه مقاله به ادامه مطلب مراجعه نمایید.
ادامه مطلب
با توجه به افزایش روز افزون حجم داده ها و اطلاعات ، طبیعی است که سازمان ها نیازمند سروری باشند که بتواند در مواجه با هر حجم داده ای ، مقیاس پذیر باشد . سرور HP ProLiant BL660c G9 محصولی از کمپانی HPE می باشد که در رده سرور های Blade
برای کسب اطلاعات بیشتر با این سرور به ادامه مطلب مراجعه نمایید.
ادامه مطلب
درباره این سایت